Verschillen tussen mensen zijn een gegeven. Het leven brengt een ongelooflijke variëteit voort. Die verschillen zijn geen probleem als ze er mogen zijn. Het wordt een probleem als je de verschillen persoonlijk gaat opvatten.
Je kunt je met van alles identificeren, maar al die dingen ben je niet! Niet je gedachten, niet wat je is overkomen, niet je successen, niet je miskleunen, niet je labels, niet wat anderen van je denken…
Veel van mijn klanten worden onzeker van stellig, dominant gedrag van anderen. Het triggert in henzelf een automatisch patroon van terugtrekken en jezelf klein maken. Het lijkt alsof ze weerloos zijn tegen deze reactie. Alsof er geen andere optie is dan terugtrekken als een ander zich dominant en stellig opstelt.
‘Ik was het jongste, bijdehante kind in een rij van vijf. Mijn oudste broer kon ik volledig op stang jagen. Dan riep mijn moeder altijd: ‘Joh, trek je niets van haar aan, zij is het kleintje, wat zij zegt is niet belangrijk. Die boodschap heb ik zo vaak gehoord dat ik hem volledig geïnternaliseerd heb. Ik ben nu 56, en nog steeds geloof ik diep van binnen dat ik niet belangrijk ben.’ Aldus een dame die ik laatst sprak.
Jezelf profileren, jezelf zichtbaar maken, van je laten horen… Wat roepen deze kreten in jou op? Voel je weerstand? Enthousiasme? Een neutraal gevoel?
Je druk maken over hoe anderen je zien
We doen het denk ik bijna allemaal wel eens. Iedereen op z’n eigen manier, en de een waarschijnlijk meer dan de ander.
We weten allemaal dat je er niet blij van wordt. Waarom dan toch die neiging?
Ik werd geïnterviewd door een journalist van de Belgische krant De Morgen voor een weekendspecial over introversie. Hij had veel mensen over dit onderwerp gesproken. En velen daarvan spraken over introversie als iets dat je van jezelf moet accepteren. Iets waar je mee moet leren leven. Mijn visie is anders.
Heb jij wel eens last van please-gedrag? Ik kon er nogal wat van, vroeger. Me aanpassen, sussen, me koest houden, glimlachen en ja-knikken. Alles voor de goede, lieve vrede.
Anna en Michiel en Stefanie; alle drie realiseerden ze zich tijdens een coachtraject dat ze eigenlijk geen idee hadden van wat ze nou werkelijk zelf wilden. Wat hen blij maakte en inspireerde. Ze waren afgedwaald van zichzelf, en wisten niet hoe ze de weg terug konden vinden.
De aansporing om ‘gewoon jezelf te zijn’, zorgde vroeger voor een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ik kreeg deze woorden bijvoorbeeld te horen als ik zenuwachtig was voor een optreden of presentatie. Ze brachten me in verwarring.