We zijn geneigd om over zelfvertrouwen te denken in termen van iets dat je moet kweken of ontwikkelen. Een eigenschap die je wel of niet kunt hebben. Als je het niet hebt, is dat een probleem waar je aan kunt of moet werken.
Het is iedere keer zo magisch om te zien wat er gebeurt als iemand uitzoomt van zijn of haar persoonlijke ervaring naar het universele mechanisme van de menselijke ervaring. Neem Marjan. Zij meldde zich voor een kennismakingsgesprek omdat ze vaak blokkeerde tijdens vergaderingen. En ook in sociale situaties kon ze soms overvallen worden door een verkramping die haar belette om op een natuurlijke manier contact te maken. Begrijpelijkerwijs wilde ze graag een andere ervaring in dit soort situaties.
Stel dat je om gelukkig te zijn…
Als kind had ik een soort intuïtief weten dat we in essentie één zijn en niet afgescheiden. Ik vertrouwde op een welwillende, scheppende, onzichtbare bron van al het leven. De verhalen in de kerk zeiden me niets, maar ik had als het ware Jezus in mijn hartje.
Je kunt je op vele manieren anders voelen dan de rest. Eigenwijzer, stiller, rebelser, luidruchtiger, gevoeliger, introverter, extraverter, intelligenter, dommer, chaotischer, uitbundiger, analytischer, somberder, emotioneler, eenzelviger, sneller, langzamer, ambitieuzer, ambitielozer, noem maar op. Het geloof anders te zijn dan de rest kan een gevoel van vervreemding oproepen. Vervreemding van je omgeving, van jezelf of van allebei.
‘Ik bestudeer mezelf als het boek van de menselijkheid’. Woorden van deze strekking hoorde ik Krishnamurti zeggen in een video. Ze resoneerden, want dat is volgens mij precies waar de 3 principes ook toe uitnodigen. En ze maken ook duidelijk dat je op verschillende manieren inzichten kunt opdoen door jezelf te bestuderen.
Toen ik een jaar of tien was, zat ik bij een kinderkoor. De dirigent was een kennis van mijn moeder. ‘Moet je horen’, had ze op een gegeven moment tegen hem gezegd, ‘Eline staat thuis altijd zo heerlijk te zingen, waarom geef je haar niet eens een solo?’
Wie je gelooft te zijn, is niet wie je bent. Wie je gelooft te zijn, is je eigen interpretatie van jezelf.
We zijn tegelijk kwetsbaar en veerkrachtig. We vallen, en we staan weer op. Kwetsbaarheid en veerkracht zitten ingebakken in de menselijke natuur.
Er zijn van die momenten dat de schellen je van de ogen vallen. Je hoort, leest of ziet iets waardoor je een kwestie opeens in een compleet nieuw daglicht ziet. Je hebt een moment van inzicht. Zo’n flits van inzicht werkt verruimend. Opeens doemt er een mogelijkheid op om anders te handelen. En daarmee verandert je realiteit.
