Als je je fijn voelt, dan onderga je die ervaring gewoon. Je hebt geen behoefte om hem te duiden. Om er verder iets van te vinden, of om hem te veranderen. Je bent ontvankelijk voor je ervaring. Anders gezegd: je staat wijd open. Je voelt wat er te voelen valt.
Ik houd ervan om veel tijd in mijn eentje door te brengen met lezen, mijmeren, schrijven, bedenken. Vroeger vond ik dat een probleem. Waarom? Omdat ik dacht dat ik anders moest zijn.
In een slechte bui gaan we buiten onszelf op zoek naar manieren om ons beter te voelen. De 3 principes helpen je te zien dat de bron van een fijn gevoel uitsluitend in jezelf te vinden is. Dat inzicht is alles wat je nodig hebt. Betekent dat dan je in een slechte bui sereen moet zitten wachten op inzicht?
Veel van mijn klanten zijn mild voor anderen en streng voor zichzelf. Herken je dat? Vooral de empathische, introverte types onder hen hebben de neiging om de dingen van meerdere kanten te bekijken.
Onzekerheid. Niemand heeft er honderd procent van de tijd last van. Het steekt de kop op in situaties waarin je gelooft dat je tekortschiet. Dan ontstaat de angst om beoordeeld te worden, of om het fout te doen. Of allebei, in mijn geval.
De 3 principes zijn alleen maar een beschrijving van hoe je ervaring van het leven tot stand komt, en geen recept voor hoe je in het leven moet handelen.
Soms geloof je dat je vastzit. Je wilt ergens komen, maar je weet niet hoe. Hoe meer je je blind staart op het resultaat dat je wilt bereiken, hoe meer je blijft steken. Het resultaat lijkt zo ver weg, zo onbereikbaar, dat de moed je bij voorbaat al in de schoenen zakt. Maar je zit nooit vast. Je kunt altijd een stapje zetten. Je kunt in het hier en nu iets doen waardoor je loskomt uit je verstarring.
De overtuiging dat we aan onszelf moeten werken, zit heel diep bij de meeste van ons. Zo diep, dat veel mensen de 3 principes bijna automatisch opvatten als manier om jezelf te verbeteren. Dat leidt tot troebele gedachtekronkels.
Jaren geleden nam een kennis me eens mee naar een soort seminar over persoonlijke ontwikkeling. Er hing een wat vreemde sfeer. Voor een stampvolle zaal stond een trainer fanatiek te oreren. ‘Wie is er hier allemaal verlegen’, riep hij op een bepaald moment uit. Met een aantal andere aanwezigen stak ik mijn hand op. ‘Onzin’, bulderde hij vervolgens, ‘je bent helemaal niet verlegen, dan denk je maar!’
Je innerlijke criticus, de ondermijnende stemmetjes in je hoofd, je interne rechter. Allemaal woorden die verwijzen naar iets in jezelf dat zorgt voor angst en onzekerheid. Die maken dat je dromen niet najaagt. Dat je je zorgen maakt over wat de buitenwereld van je vindt. Dat je niet in beweging komt. Of juist in volle vaart een burn-out tegemoet rent. Wat kun je ertegen doen?
