De vorm en het vormloze zijn een. Alles is dezelfde universele energie, of die nu vorm heeft of vormloos is. In elk moment krijgt uit het niets alles vorm. Wat vorm krijgt is, veranderlijk en vergankelijk. Het komt en gaat. Alles wat je ervaart, voelt, gelooft, denkt, meemaakt. Alles wat je over jezelf denkt en gelooft. Ook dat zijn vormen. Creaties die vorm hebben gekregen, ook al kun je ze niet vastpakken.
Meer ontspanning, minder stress. Meer vertrouwen, minder piekeren.
Meer verbinding, minder vervreemding. Meer vrijheid, minder beklemming.
Meer flow, minder angst voor het oordeel van anderen.
Leven is ervaren. Je kunt niet niet ervaren. En je kunt ook niet kiezen voor alleen maar fijne ervaringen. Het leven voltrekt zich zonder rekening te houden met jouw persoonlijke voorkeuren. Je kunt wel wensen, oordelen en concepten hebben over wat je ervaart. Vanuit die concepten ontstaan gevoelens van gebrek, tekortschieten, gebrokenheid, mislukking.
‘Panta rhei; alles stroomt.’ Aldus de Griekse filosoof Heraclitus zo’n 2500 jaar geleden. De enige constante is verandering, niets is in steen gebeiteld. Het is denk ik niet moeilijk om rationeel te begrijpen dat dit klopt. Maar om het gevoelsmatig te aanvaarden, is vaak andere koek! En toch ligt daarin de sleutel tot ontspanning.
Dat onze ervaring van het leven van binnen naar buiten tot stand komt, wil niet zeggen dat die ervaring niet echt is. Je voelt wat je voelt. Wat je in het moment ervaart, is op dat moment jouw realiteit. Als je onrust of angst voelt, heb je een reële ervaring van onrust of angst. Die ervaring zegt alleen niets over wie je bent of over wat er gaat gebeuren. Alles wat je daarover gelooft, is niet ‘echt’. Dat bestaat alleen als mentale voorstelling van jouw denken.
Een les die ik moeilijk te verteren vind, is dat we in het leven niet gaan over wat andere mensen horen in wat we zeggen of doen. Als ik iets zeg of schrijf dat weerstand oproept, voelt dat voor mij als een ramp. Het leidt tot grote innerlijke onrust.
‘Ik maakte me een beetje zorgen voor deze afspraak, want ik heb eigenlijk geen lastige situatie meegemaakt. Het gaat gewoon lekker. Waar moeten we het dan over hebben komend uur?’
Ik vind ‘missie’ een beetje een lastig woord. Je kunt er al snel hele ego-verhalen aan ophangen. Maar toch voel ik een drang die niet uit mijn persoonlijke denken lijkt te komen. Een drang om mensen bewust te maken van hun aangeboren mentale gezondheid.
Het lijkt niet zo goed te gaan met ons psychisch welbevinden. Steeds meer diagnoses raken ingeburgerd in ons taalgebruik. Veel mensen kampen met gevoelens van eenzaamheid, leegte, onzekerheid, somberheid, burn-out en depressie. Dagelijks verschijnen er alarmerende berichten over ons psychisch welbevinden, en over stand van zaken in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik voel me eigenlijk zelden tekortschieten als moeder. Niet dat ik een volmaakte moeder ben. Ik klooi ook maar wat aan, maar op een of andere manier heb ik er vertrouwen in dat dat genoeg is. Als moeder volg ik mijn intuïtie en gezonde verstand, zonder dat ik allerlei concepten heb over hoe je een goede moeder moet zijn.
