Anna en Michiel en Stefanie; alle drie realiseerden ze zich tijdens een coachtraject dat ze eigenlijk geen idee hadden van wat ze nou werkelijk zelf wilden. Wat hen blij maakte en inspireerde. Ze waren afgedwaald van zichzelf, en wisten niet hoe ze de weg terug konden vinden.
Wat is maakt het verschil tussen je goed voelen en je slecht voelen? Zijn het je omstandigheden? Nee. Je kunt het razend druk hebben, en je toch innerlijk rustig en helder voelen. Je kunt geconfronteerd worden met ziekte en dood, en tegelijk liefde en veerkracht ervaren. En andersom ook. Je kunt een vrijwel lege agenda hebben, en je toch opgejaagd voelen. Je kunt gezond en veilig zijn, en je desondanks futloos en beklemd voelen.
De aansporing om ‘gewoon jezelf te zijn’, zorgde vroeger voor een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ik kreeg deze woorden bijvoorbeeld te horen als ik zenuwachtig was voor een optreden of presentatie. Ze brachten me in verwarring.
Hoeveel energie en levensvreugde verspillen we wel niet met het in stand houden, opkrikken, verdedigen en oppoetsen van ons zelfbeeld? Stel je voor dat dat allemaal niet nodig is. Dat je gewoon kunt zijn wie je in het moment bent. Wat een bevrijding zou dat zijn! Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen.
Waarom schiet je in bepaalde situaties toch zo in de stress? En wat is werkelijk behulpzaam als dat gebeurt? Wat mij betreft is dat: zien dat je altijd heel en oké bent, en dat je stress deel uitmaakt van je heelheid. En dat kun je gaan zien als je met nieuwe ogen kijkt naar het verband tussen je denken en je ervaringen.
Inzicht in de 3 principes leidt tot opluchting en ontspanning, maar vaak ook tot frustratie en verwarring. Die verwarring kan weer leiden tot zelfveroordeling. Paradoxaal genoeg lijken de 3 principes je dan juist verder van huis te brengen. Maar dat is geen probleem, want je kunt gaan zien dat dit slechts een fase is in een proces dat zich vanzelf ontvouwt.
Ik heb lang gedacht dat er iets mis met me was. Waarom? Omdat ik vaak twijfel voelde over van alles en nog wat. Het scheen me toe dat anderen die twijfel niet kenden. Daarom zag ik hem als een soort mentaal gebrek in mezelf. Tegenwoordig kijk ik daar heel anders tegenaan.
Gelukkig ben ik nooit verslaafd geweest aan verdovende middelen, maar in zekere zin wel aan persoonlijke ontwikkeling. Toen ik nog een PO-junkie was, was ik me echter niet bewust van mijn verslaving. Pas toen ik op een fundamenteel andere manier ging kijken naar de menselijke ervaring realiseerde ik me dat ik verslaafd was. En pas toen kon ik gaan afkicken.
Mijn jongste zoon zit in groep 8. Vorige week hadden ze van de juf de opdracht gekregen om op een A4-tje te schrijven welk beroep ze later wilden uitoefenen. Dat moesten ze dan de volgende dag laten zien tijdens de dagelijkse Zoom-sessie. Mijn zoon had toen gezegd dat hij nog geen idee heeft wat hij wil worden. Waarop de juf aangaf dat iedereen verplicht een beroep moest opschrijven.
Ervaringen kunnen zo overweldigend zijn, dat het lijkt alsof je er weerloos tegen bent. Verstijven in het middelpunt van de belangstelling bijvoorbeeld. Of dichtslaan in een discussie met een dominant en stellig type. Je valt op zo’n moment als het ware samen met je ervaring. Je bent volledig geïdentificeerd met wat je denkt en wat je voelt.
