Je introversie accepteren… of leven in harmonie met jezelf?

Ik werd geïnterviewd door een journalist van de Belgische krant De Morgen voor een weekendspecial over introversie. Hij had veel mensen over dit onderwerp gesproken. En velen daarvan spraken over introversie als iets dat je van jezelf moet accepteren. Iets waar je mee moet leren leven. Mijn visie is anders.

In mijn optiek ‘ben’ je niet introvert. Je bent in de loop van je leven onbewust bepaalde dingen over jezelf gaan geloven. Je bent jezelf gaan vergelijken met anderen, en hebt op grond daarvan conclusies getrokken over jezelf.

Je vond misschien andere dingen leuk en fijn dan anderen in je omgeving. Je merkte bijvoorbeeld dat je vaak meer tijd nodig had dan anderen om erachter te komen hoe je over iets dacht. Dat je vaak stiller was dan anderen. Omdat je graag luisterde om alles in je op te nemen, en er naderhand op te kauwen. Dat je het prettiger vond dan anderen om veel tijd in je eentje door te brengen.

Met dat alles is niets mis. Mensen verschillen van elkaar, dat is een fact of life. Die verschillen zijn geen probleem. Alleen maar wanneer je ze persoonlijk opvat. Want dan kun je gaan geloven dat er iets mis met je is, omdat anderen zich anders gedragen. Dan ga je denken dat hun ‘extraverte’ gedrag betekent dat jij niet oké bent. Dat kan leiden tot de overtuiging dat je eigenlijk moet veranderen. Of dat er voor jou geen plek of waardering is. En dan ga je uit het oog verliezen wat je leuk vindt, waar je blij van wordt, wat je van nature makkelijk afgaat. Je gaat over die dingen een negatief oordeel vellen.

Accepteren of doorzien?

Betekent dit dat je ‘je introversie moet accepteren’ als je eenmaal op dit punt bent aanbeland? Maar wat accepteer je dan precies? Het negatieve zelfbeeld dat je zelf geconstrueerd hebt? Het hokje waarin je jezelf geplaatst hebt?

Dit zelfbeeld bestaat niet echt. Alleen maar als concept in je hoofd. Ook introversie en extraversie zijn concepten. Je kunt ze niet vastpakken. Hoe kun je iets accepteren dat alleen maar als concept bestaat?

Waarom zou je eigenlijk je negatieve zelfbeeld willen accepteren? Zou het niet veel leuker, liefdevoller en fijner zijn om jezelf toe te staan om te doen wat je vanzelf doet? Waar je blij van wordt? Wat je belangrijk vindt? Wat voldoening geeft? Wat je als vanzelf afgaat?

Om je uit te leven in luisteren, zaken van alle kanten bekijken en vragen stellen, als dat is wat jou voldoening geeft. Om bergen tijd in je eentje door te brengen, als dat werkt voor jou. Om nooit je verjaardag te vieren, als je daar geen zin in hebt. Om bij een vergadering degene te zijn die helderheid schept met zijn vragen in plaats van zijn meningen. Om op een feestje degene te zijn die geniet van de verhalen van anderen.

Om gewoon te leven, ervaringen op te doen, en te leren van die ervaringen. Los van hokjes en labels. Om te gaan ervaren dat je altijd kunt zeggen wat je denkt, als je nog niet weet van je vindt. Dat het helpend is voor anderen als je dat doet. En om te ontdekken hoe leuk het kan zijn om te delen wat er in je binnenwereld omgaat.

Introversie kan als concept behulpzaam zijn om te gaan zien in welk hokje je jezelf hebt geplaatst. Nog behulpzamer is het om te gaan zien dat je jezelf niet in een hokje hoeft te plaatsen. Dat valt er niets te accepteren. Alleen maar te leven in harmonie met jezelf.