Waarom zoeken mensen een coach? Of tips, stappenplannen en recepten? Omdat ze af willen van bepaalde gedachten, gevoelens en gedragingen. De een wil van z’n overgewicht af, de ander van z’n stress, de volgende van z’n onzekerheid. Of van perfectionisme, please-gedrag, faalangst, uitstelgedrag, conflictvermijdend of juist conflictzoekend gedrag, enzovoorts.
Ken je de serie Zin van het leven uit de Volkskrant? Laatst hadden ze een schrijfwedstrijd uitgeschreven. Je kon een zelfinterview schrijven volgens het format van deze serie. Ik was geïnspireerd, en stuurde mijn inzending op. Helaas is hij niet geselecteerd. Dus publiceer ik hem bij deze dan maar zelf!
Je ziet de laatste tijd veel pleidooien voorbijkomen om oog te hebben voor onze eigen kwetsbaarheid en voor de schaduwkant van het leven. Dit als tegenwicht voor het doorgeslagen maakbaarheidsdenken en de drang om permanent gelukkig te zijn.
Als je je fijn voelt, dan onderga je die ervaring gewoon. Je hebt geen behoefte om hem te duiden. Om er verder iets van te vinden, of om hem te veranderen. Je bent ontvankelijk voor je ervaring. Anders gezegd: je staat wijd open. Je voelt wat er te voelen valt.
Wat doen we toch ons best om iemand te zijn. En wat sloven we ons toch uit om het leven in goede banen te leiden. We streven en zwoegen wat af! Blijkbaar geloven we dat dit nodig is. Maar wat nou als dit een misvatting is? Wat nou als we simpelweg kunnen ontspannen in wie we zijn?
Ik houd ervan om veel tijd in mijn eentje door te brengen met lezen, mijmeren, schrijven, bedenken. Vroeger vond ik dat een probleem. Waarom? Omdat ik dacht dat ik anders moest zijn.
In een slechte bui gaan we buiten onszelf op zoek naar manieren om ons beter te voelen. De 3 principes helpen je te zien dat de bron van een fijn gevoel uitsluitend in jezelf te vinden is. Dat inzicht is alles wat je nodig hebt. Betekent dat dan je in een slechte bui sereen moet zitten wachten op inzicht?
Onzekerheid. Niemand heeft er honderd procent van de tijd last van. Het steekt de kop op in situaties waarin je gelooft dat je tekortschiet. Dan ontstaat de angst om beoordeeld te worden, of om het fout te doen. Of allebei, in mijn geval.
De 3 principes zijn alleen maar een beschrijving van hoe je ervaring van het leven tot stand komt, en geen recept voor hoe je in het leven moet handelen.
De overtuiging dat we aan onszelf moeten werken, zit heel diep bij de meeste van ons. Zo diep, dat veel mensen de 3 principes bijna automatisch opvatten als manier om jezelf te verbeteren. Dat leidt tot troebele gedachtekronkels.