De aansporing om ‘gewoon jezelf te zijn’, zorgde vroeger voor een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ik kreeg deze woorden bijvoorbeeld te horen als ik zenuwachtig was voor een optreden of presentatie. Ze brachten me in verwarring.
Waarom schiet je in bepaalde situaties toch zo in de stress? En wat is werkelijk behulpzaam als dat gebeurt? Wat mij betreft is dat: zien dat je altijd heel en oké bent, en dat je stress deel uitmaakt van je heelheid. En dat kun je gaan zien als je met nieuwe ogen kijkt naar het verband tussen je denken en je ervaringen.
Inzicht in de 3 principes leidt tot opluchting en ontspanning, maar vaak ook tot frustratie en verwarring. Die verwarring kan weer leiden tot zelfveroordeling. Paradoxaal genoeg lijken de 3 principes je dan juist verder van huis te brengen. Maar dat is geen probleem, want je kunt gaan zien dat dit slechts een fase is in een proces dat zich vanzelf ontvouwt.
Ik heb lang gedacht dat er iets mis met me was. Waarom? Omdat ik vaak twijfel voelde over van alles en nog wat. Het scheen me toe dat anderen die twijfel niet kenden. Daarom zag ik hem als een soort mentaal gebrek in mezelf. Tegenwoordig kijk ik daar heel anders tegenaan.
Gelukkig ben ik nooit verslaafd geweest aan verdovende middelen, maar in zekere zin wel aan persoonlijke ontwikkeling. Toen ik nog een PO-junkie was, was ik me echter niet bewust van mijn verslaving. Pas toen ik op een fundamenteel andere manier ging kijken naar de menselijke ervaring realiseerde ik me dat ik verslaafd was. En pas toen kon ik gaan afkicken.
Ervaringen kunnen zo overweldigend zijn, dat het lijkt alsof je er weerloos tegen bent. Verstijven in het middelpunt van de belangstelling bijvoorbeeld. Of dichtslaan in een discussie met een dominant en stellig type. Je valt op zo’n moment als het ware samen met je ervaring. Je bent volledig geïdentificeerd met wat je denkt en wat je voelt.
Onzekerheid en angst, ze kunnen je af en toe stevig in de greep houden. Blijven mijn dierbaren wel gezond? Heb ik straks nog genoeg geld? Hoe zal het gaan met mijn werk? Zal ik het wel uithouden met mijn thuiszittende huisgenoten? Hoe moet dat met mijn kinderen en hun school? Wanneer wordt alles weer normaal?
Weet je het even niet? Vrees je voor je eigen gezondheid of die van je dierbaren? Erger je je aan het gedrag van anderen? Raak je in de war van alle mensen op social media die lijken te blaken van dadendrang en doelgerichtheid? Merk je dat je van dit alles onrustig wordt? Dat de omloopsnelheid van je gedachten toeneemt?
Hoe kom je aan veerkracht en vertrouwen als je vooral angst, onrust en onzekerheid ervaart? Het antwoord is simpel: door te zien dat je altijd toegang hebt tot een bron van vertrouwen en veerkracht in jezelf.
‘Ken uzelf’ stond er boven de ingang van de tempel van Apollo van de oude Grieken. Ook in onze moderne maatschappij vindt dit motto veel weerklank. Kijk naar binnen. Begrijp jezelf om het leven te begrijpen… Op een of andere manier hebben deze aansporingen voor mij altijd betekenis gehad. Dat hebben ze nog steeds. Alleen hoor ik er tegenwoordig iets heel anders in dan een aantal jaren geleden.