Je hebt liever een fijne ervaring dan een nare. Het is bijvoorbeeld fijn om géén last te hebben van spanning tijdens vergaderingen of in sociale situaties. Want die spanning maakt vaak dat je verkrampt en vervalt in beperkte automatische gedragspatronen.
Het lijkt wel alsof we zijn gaan geloven dat heel zijn betekent dat je nooit meer pijn ervaart. Wat een ontkenning van de menselijke ervaring is dat! Niemand kan pijn voorkomen. Niet zijn eigen pijn, niet andermans pijn. Maar dat hoeft ook helemaal niet.
We kunnen last hebben van ons denken, maar dat betekent niet dat het denken onze vijand is. Je hoeft je intellect of je ego niet te bevechten of ontstijgen. Het is een instrument dat je als mens gegeven is om vorm te geven aan wat het leven via jou tot uitdrukking wil brengen. Je kunt het voor je laten werken, of tegen je. Een mooie metafoor om dit te illustreren is die van de zeilboot op de oceaan.
Last van nare gedachten en emoties? Weet dat je het vermogen hebt om je denken met rust te laten! Alles wat we ooit kunnen ervaren, is ons denken in het nu. Gedachten wellen op, en in ons bewustzijn komen ze tot leven als een tijdelijke realiteit die verandert zodra ons denken verandert.
Het is een typische 3p-vraag die vroeg of laat opkomt: hoe weet ik of mijn opwelling een authentiek verlangen is, of een wens van het ego?
Je kunt je met van alles identificeren, maar al die dingen ben je niet! Niet je gedachten, niet wat je is overkomen, niet je successen, niet je miskleunen, niet je labels, niet wat anderen van je denken…
Iedereen verlangt naar meer vertrouwen, wijsheid, vrijheid en liefde. Dat verlangen is iets natuurlijks en moois. Het spoort je aan om op zoek te gaan. In eerste instantie probeer je misschien vervulling en verlichting te vinden in de buitenwereld. Gaandeweg kom je erachter dat banen, relaties, financiële zekerheid je niet kunnen brengen wat je zoekt. Je realiseert je dat vervulling en verlichting uiteindelijk niet zijn te vinden in de dimensie van de wereld.
Mensen verlangen naar rust in hun hoofd. Ze willen af van belemmerende gedachten. Van hun innerlijke criticus, de neurotische huisgenoot in hun hoofd, de dwingende stem van hun apenbrein. Daarom gaan ze op zoek naar methodes om hiervan af te komen.
‘Ik was het jongste, bijdehante kind in een rij van vijf. Mijn oudste broer kon ik volledig op stang jagen. Dan riep mijn moeder altijd: ‘Joh, trek je niets van haar aan, zij is het kleintje, wat zij zegt is niet belangrijk. Die boodschap heb ik zo vaak gehoord dat ik hem volledig geïnternaliseerd heb. Ik ben nu 56, en nog steeds geloof ik diep van binnen dat ik niet belangrijk ben.’ Aldus een dame die ik laatst sprak.
Wat is er aan de hand als je je zorgen maakt? Op het eerste gezicht lijkt het misschien een voor de hand liggende formule:
moeilijke omstandigheden = ervaring van zorgen