Je innerlijke criticus, de ondermijnende stemmetjes in je hoofd, je interne rechter. Allemaal woorden die verwijzen naar iets in jezelf dat zorgt voor angst en onzekerheid. Die maken dat je dromen niet najaagt. Dat je je zorgen maakt over wat de buitenwereld van je vindt. Dat je niet in beweging komt. Of juist in volle vaart een burn-out tegemoet rent. Wat kun je ertegen doen?
Je ziet tegenwoordig veel aansporingen voorbij komen om je eigen imperfectie en middelmatigheid te omarmen. Dat klinkt in ieder geval minder vermoeiend en ontmoedigend dan perfectie nastreven.
Wat bedoelen we eigenlijk als we zeggen dat we lekker ons hoofd leegmaken op vakantie? Wat betekent die leegte? Dat er niets meer in je opkomt? Geen enkele gedachte, opwelling, herinnering, sensatie?
Je kent vast wel de anekdote over Sydney Banks en het startpunt van zijn inzicht in de 3 principes. Hij liet tijdens een gesprek met een therapeut vallen dat hij zo onzeker was. ‘Welnee, joh,’ zei die therapeut, ’je bent helemaal niet onzeker, dat denk je alleen maar!’
Ik zag eens een documentaire over een arts die op jonge leeftijd zijn beide onderbenen en een van zijn armen was kwijtgeraakt door een onnozel ongeluk. Hij ervaarde zijn leven als mooi en betekenisvol. Over de gevolgen van het ongeluk merkte hij op: ‘Mijn lijden stopte op het moment dat ik niet meer wenste dat ik mijn ledematen nog had.’