Daar zat ze. Alleen in een hoekje van de congreszaal. Met haar lunchbordje op schoot. Om haar heen stonden groepjes vreemden met elkaar te kletsen alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld was. Ze keek ernaar en voelde een stil, oud verdriet in zich opwellen.
‘In je kracht gaan staan’, ‘je ware zelf ontdekken’, ‘je volledige potentieel benutten’. Het zijn van die typische kreten uit de wereld van coaching, zelfhulp en persoonlijke ontwikkeling. Er zijn hele industrieën gebouwd rondom het idee dat je door schaven en schuren een betere versie van jezelf kunt worden.
Goed nieuws voor de ‘introverte zaak’! Er is een boek verschenen van een Nederlandse journalist over dit onderwerp. Zeer welkom wat mij betreft, want er is toch nog steeds verbazend weinig bekend over introversie. Het heet Ik moet nog even kijken of ik kan en is geschreven door Liesbeth Smit.
Als introvert heb je een grote behoefte aan onafhankelijkheid. Je bedenkt je beste ideeën en oplossingen in je eentje. Problemen los je graag zelf op. Dat is in zichzelf geen goede of slechte karaktertrek. Het is gewoon een neiging die je hebt. Laat je dus nooit aanpraten dat het slecht is om in je eentje je sores te verwerken. Dat is een prima manier voor introverten om met lastige kwesties om te gaan. Maar soms heeft die zelfredzaamheid natuurlijk wel nadelen.
‘Na elke vergadering zie je eruit alsof je een halve marathon hebt gelopen.’ Die feedback kreeg ik eens een keer van een collega op zo’n 360˚-formulier. Hij sloeg de spijker op z’n kop, want zo voelde ik me inderdaad na afloop van een vergadering. Uitgewrongen en uitgeteld. Elke vergadering was voor mij een vervelende ervaring.
‘Maar Eline’, verzuchtte een klant, ‘het besef dat je jezelf je eigen ellende aandoet, is toch verschrikkelijk!’ We hadden het over het fenomeen dat wij mensen onze eigen ervaringen creëren door onze gedachten. Dit inzicht kan inderdaad confronterend zijn. Maar tegelijk is het goed nieuws. Want als je niet blij bent met je ervaring, dan kun je dus ook andere, fijnere ervaringen creëren. De vraag is: hoe doe je dat?
Je hoort wel eens beweren dat introverte mensen geen energie krijgen van contact met anderen. En dat ze daarom minder gericht zijn op contact. Dit klopt niet. Iedereen wordt gelukkig als hij verbondenheid met anderen ervaart. Dat geldt voor introverten, ambiverten, extraverten en welk type dan ook. Ik denk dat introverten om een andere reden minder gericht zijn op contact. En dat het goed voor ze is als ze die reden begrijpen. Vandaar dat ik er een artikel over heb geschreven!
Of misschien een eenzame berk in een beukenbos? Of een allenige hulst in een woud van dennen? Dan kun je van je gevoelens van vervreemding afkomen. Hoe? Je leest het in dit artikel. Waarschuwing vooraf: deze tekst bevat expliciet soft taalgebruik:-). En even voor de duidelijkheid, ik heb niets tegen eikels. Ik vind het prachtige voortbrengsels van de natuur!
Ben jij ook zo goed in gedachten lezen en toekomst voorspellen? Veel van mijn klanten wel. Althans, ze denken dat ze dat kunnen. Rampscenario’s bedenken, invullen wat anderen wel niet van ze zullen denken; ze hebben het vaak tot een hogere kunst verheven. Wat natuurlijk eeuwig zonde is. Want het helpt ze niet. Integendeel, het belemmert ze juist om in actie te komen. Gelukkig is er wel degelijk een tegengif voor dit ‘glazenbol-syndroom’.
Veel van mijn klanten hebben last van spanning in situaties waarin zijn zich moeten profileren. Misschien herken je dat. Die spanning leidt tot een opeenvolging van allerhande nare emoties: van zenuwen via verkramping naar het gevoel gefaald te hebben. Dit proces vreet mentale energie en belemmert je om op een natuurlijke manier zichtbaar te zijn. Herkenbaar? Doe dan je voordeel met de tips in dit artikel.