Een les die ik moeilijk te verteren vind, is dat we in het leven niet gaan over wat andere mensen horen in wat we zeggen of doen. Als ik iets zeg of schrijf dat weerstand oproept, voelt dat voor mij als een ramp. Het leidt tot grote innerlijke onrust.
‘Ik maakte me een beetje zorgen voor deze afspraak, want ik heb eigenlijk geen lastige situatie meegemaakt. Het gaat gewoon lekker. Waar moeten we het dan over hebben komend uur?’
Hoe moet je omgaan met lastige emoties?
Niet. Je hoeft niet om te gaan met je emoties. Je hoeft ze niet te verwerken, transformeren, of helen. Niet te ontkennen, onderdrukken of bevechten. En ook niet te omarmen, in het licht te zetten of onderzoeken.
‘Your thoughts are like the artists brush. They create a personal picture of the reality you live in.’ – Sydney Banks
Het is geen probleem dat je denken de realiteit voor je inkleurt. Dat is gewoon hoe het werkt.
Au. Mijn ego had een knauw gehad. Stilletjes lag ik te lijden, met de rust van mijn nachtelijke slaapkamer om me heen. Er gebeurde verder niets in die kamer, dus het is duidelijk dat het lijden uit mijn denken kwam. Mijn zelfbeeld werd bedreigd. Er woedde een strijd der verbeelding.
Stel je voor dat je in een volledig prikkelarme kamer zit. Je bent je geheugen voor 100% kwijt, maar je bent niet bewusteloos. Wat blijft er dan over?
Je hebt liever een fijne ervaring dan een nare. Het is bijvoorbeeld fijn om géén last te hebben van spanning tijdens vergaderingen of in sociale situaties. Want die spanning maakt vaak dat je verkrampt en vervalt in beperkte automatische gedragspatronen.