Stefanie vertelde dat ze in het park was, en helemaal opging in wat zich voor haar ogen afspeelde. De eendenfamilie in de vijver met hun donzige, gele kuikentjes. De duizend schakeringen groen van de bomen en het struikgewas. Het lichtspel van de zonnestralen door het gebladerte. Al haar zintuigen en haar hart stonden wijd open. En ze werd geraakt door de schoonheid en het wonder van de natuur. Het vulde haar met verwondering en vreugde.
We zijn geconditioneerd om te geloven dat nare emoties verkeerd zijn, en dat we er iets mee moeten. Het is niet raar dat we dit geloven. We verwarren onze persoonlijke ervaring van de omstandigheden met de omstandigheden zelf.
Mens-zijn is onderhevig zijn aan veranderlijke emoties. Dat is geen probleem dat opgelost moet worden. Ook niet als je emoties je overweldigen. Ook niet in de greep van je overlevingsstrategieën.
In de 3p-wereld hoor je best veel jubelverhalen over de impact die de principes op iemands leven hebben gehad. Vaak zijn die verhalen hoopgevend en inspirerend. Maar niet altijd voor iedereen. Soms hoor ik van mensen dat zij juist méér stress ervaren sinds ze zich zijn gaan verdiepen in de 3 principes.
Als je je hoofd stoot aan de openstaande achterklep van de auto, kan dat flink pijn doen. Een natuurlijke respons is dan vloeken, checken wat er nodig is om de wond te verzorgen, dat doen, en doorgaan met leven. Je vertrouwt op het zelfhelend vermogen van je lichaam.
Onzekerheid en angst, ze kunnen je af en toe stevig in de greep houden. Blijven mijn dierbaren wel gezond? Heb ik straks nog genoeg geld? Hoe zal het gaan met mijn werk? Zal ik het wel uithouden met mijn thuiszittende huisgenoten? Hoe moet dat met mijn kinderen en hun school? Wanneer wordt alles weer normaal?