Je innerlijke criticus, de ondermijnende stemmetjes in je hoofd, je interne rechter. Allemaal woorden die verwijzen naar iets in jezelf dat zorgt voor angst en onzekerheid. Die maken dat je dromen niet najaagt. Dat je je zorgen maakt over wat de buitenwereld van je vindt. Dat je niet in beweging komt. Of juist in volle vaart een burn-out tegemoet rent. Wat kun je ertegen doen?
Je ziet tegenwoordig veel aansporingen voorbij komen om je eigen imperfectie en middelmatigheid te omarmen. Dat klinkt in ieder geval minder vermoeiend en ontmoedigend dan perfectie nastreven.
Ik ben een groot deel van mijn leven een persoonlijke ontwikkelingsjunkie geweest. Ik was altijd op zoek naar nieuwe modellen, inzichten en perspectieven. Deels uit enthousiasme, leergierigheid en nieuwsgierigheid. Deels uit het geloof dat er iets aan mij verbeterd moest worden.
Helderheid, richting, rust in je hoofd.
We denken dat we iets moeten doen om het te bereiken. Harder nadenken als je niet weet wat de volgende stap moet zijn. Vaker mediteren als je hoofd omloopt. Nog meer advies inwinnen als je vastzit.
Geluk en innerlijke rust, wie verlangt er niet naar? Ik denk iedereen. En iedereen heeft het vermogen om het te vinden. Het probleem is dat twee misvattingen ons in de weg zitten.
In een onzekere bui word je ontvankelijk voor de stem van het ego, die je toefluistert (of -schreeuwt) dat je niet goed genoeg bent. Dan raakt je verkrampt en steekt de behoefte om je onzekere emoties te controleren de kop op. Gelukkig kun je dat mechanisme leren doorzien!
Heb je onlangs het genoegen gehad om een kleine dreumes te observeren? Dat is echt een genot! Hele jonge kindjes gaan altijd op in het moment. Ze zijn niet druk bezig met zich zorgen maken over wat anderen van ze denken. Ze zijn niet bang voor de toekomst of beschaamd over het verleden. Hun natuurlijke neiging is om op onderzoek uit te gaan, uiting te geven aan hun creativiteit en zo veel mogelijk plezier te hebben. Ze staan rechtstreeks in contact met hun bron van vitaliteit en creativiteit. En jij?
Het is natuurlijk een ontzettend uitgekauwd cliché: wees gewoon jezelf! Vroeger bracht die aansporing me zowel hoop als verwarring. Nu gelukkig niet meer!
Ik bedacht me dat ik vroeger een tragische slak was. Niet dat ik mezelf als slijmerig zou bestempelen, maar ik had wel zo’n beetje dezelfde overlevingsstrategie als een slak. Want wat deed ik als ik bang was? Me terugtrekken in mijn denkbeeldige huisje.
Klanten komen vaak bij mij omdat ze tips en adviezen willen. Neem Joost. Die kwam binnen met een heldere vraag. Hij spreekt regelmatig voor grote groepen, en dat gaat hem prima af. Toch riep het vooruitzicht iedere keer weer zo veel spanning op dat hij er slapeloze nachten van had. Joost is er aan gewend om problemen methodisch en analytisch te lijf te gaan. Dat was ook zijn insteek voor het coachtraject. Of ik hem even snel wat technieken kon aanreiken om van die vervelende spanning af te komen.