Ervaringen kunnen zo overweldigend zijn, dat het lijkt alsof je er weerloos tegen bent. Verstijven in het middelpunt van de belangstelling bijvoorbeeld. Of dichtslaan in een discussie met een dominant en stellig type. Je valt op zo’n moment als het ware samen met je ervaring. Je bent volledig geïdentificeerd met wat je denkt en wat je voelt.
Onzekerheid en angst, ze kunnen je af en toe stevig in de greep houden. Blijven mijn dierbaren wel gezond? Heb ik straks nog genoeg geld? Hoe zal het gaan met mijn werk? Zal ik het wel uithouden met mijn thuiszittende huisgenoten? Hoe moet dat met mijn kinderen en hun school? Wanneer wordt alles weer normaal?
Weet je het even niet? Vrees je voor je eigen gezondheid of die van je dierbaren? Erger je je aan het gedrag van anderen? Raak je in de war van alle mensen op social media die lijken te blaken van dadendrang en doelgerichtheid? Merk je dat je van dit alles onrustig wordt? Dat de omloopsnelheid van je gedachten toeneemt?
Hoe kom je aan veerkracht en vertrouwen als je vooral angst, onrust en onzekerheid ervaart? Het antwoord is simpel: door te zien dat je altijd toegang hebt tot een bron van vertrouwen en veerkracht in jezelf.
‘Ken uzelf’ stond er boven de ingang van de tempel van Apollo van de oude Grieken. Ook in onze moderne maatschappij vindt dit motto veel weerklank. Kijk naar binnen. Begrijp jezelf om het leven te begrijpen… Op een of andere manier hebben deze aansporingen voor mij altijd betekenis gehad. Dat hebben ze nog steeds. Alleen hoor ik er tegenwoordig iets heel anders in dan een aantal jaren geleden.
Waarom zoeken mensen een coach? Of tips, stappenplannen en recepten? Omdat ze af willen van bepaalde gedachten, gevoelens en gedragingen. De een wil van z’n overgewicht af, de ander van z’n stress, de volgende van z’n onzekerheid. Of van perfectionisme, please-gedrag, faalangst, uitstelgedrag, conflictvermijdend of juist conflictzoekend gedrag, enzovoorts.
Wat maakt het soms zo lastig om over de 3 principes te praten op een manier die impact heeft? Wees gerust, het ligt niet aan jou! Je probeert het vormloze in de vorm van woorden en concepten te vangen. Dat is een mission impossible.
Ken je de serie Zin van het leven uit de Volkskrant? Laatst hadden ze een schrijfwedstrijd uitgeschreven. Je kon een zelfinterview schrijven volgens het format van deze serie. Ik was geïnspireerd, en stuurde mijn inzending op. Helaas is hij niet geselecteerd. Dus publiceer ik hem bij deze dan maar zelf!
Je ziet de laatste tijd veel pleidooien voorbijkomen om oog te hebben voor onze eigen kwetsbaarheid en voor de schaduwkant van het leven. Dit als tegenwicht voor het doorgeslagen maakbaarheidsdenken en de drang om permanent gelukkig te zijn.
Als je je fijn voelt, dan onderga je die ervaring gewoon. Je hebt geen behoefte om hem te duiden. Om er verder iets van te vinden, of om hem te veranderen. Je bent ontvankelijk voor je ervaring. Anders gezegd: je staat wijd open. Je voelt wat er te voelen valt.
