Ik vind ‘missie’ een beetje een lastig woord. Je kunt er al snel hele ego-verhalen aan ophangen. Maar toch voel ik een drang die niet uit mijn persoonlijke denken lijkt te komen. Een drang om mensen bewust te maken van hun aangeboren mentale gezondheid.
Het lijkt niet zo goed te gaan met ons psychisch welbevinden. Steeds meer diagnoses raken ingeburgerd in ons taalgebruik. Veel mensen kampen met gevoelens van eenzaamheid, leegte, onzekerheid, somberheid, burn-out en depressie. Dagelijks verschijnen er alarmerende berichten over ons psychisch welbevinden, en over stand van zaken in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik voel me eigenlijk zelden tekortschieten als moeder. Niet dat ik een volmaakte moeder ben. Ik klooi ook maar wat aan, maar op een of andere manier heb ik er vertrouwen in dat dat genoeg is. Als moeder volg ik mijn intuïtie en gezonde verstand, zonder dat ik allerlei concepten heb over hoe je een goede moeder moet zijn.
Het mysterie van de menselijke ervaring is niet in woorden of plaatjes te vatten. Toch kunnen ze behulpzaam zijn. Dit vind ik bijvoorbeeld een verhelderend plaatje. Je zou kunnen zeggen dat onze aandacht gericht kan zijn op verschillende dimensies.
We zijn geneigd om over zelfvertrouwen te denken in termen van iets dat je moet kweken of ontwikkelen. Een eigenschap die je wel of niet kunt hebben. Als je het niet hebt, is dat een probleem waar je aan kunt of moet werken.
Het is iedere keer zo magisch om te zien wat er gebeurt als iemand uitzoomt van zijn of haar persoonlijke ervaring naar het universele mechanisme van de menselijke ervaring. Neem Marjan. Zij meldde zich voor een kennismakingsgesprek omdat ze vaak blokkeerde tijdens vergaderingen. En ook in sociale situaties kon ze soms overvallen worden door een verkramping die haar belette om op een natuurlijke manier contact te maken. Begrijpelijkerwijs wilde ze graag een andere ervaring in dit soort situaties.
Ik ben altijd graag alleen geweest. In m’n eentje voelde ik me nooit eenzaam, maar verbonden met het grote geheel. Dan kreeg wat er in mij leefde alle ruimte, en ervoer ik verbinding, vervulling, inspiratie en vrijheid. In groepen raakte ik dat gevoel kwijt. Dan voelde ik me afgescheiden, onvervuld, eenzaam en opgesloten. Onmachtig om uit te drukken en te delen wat er in me leefde.
Stel dat je om gelukkig te zijn…
Als je je hoofd stoot aan de openstaande achterklep van de auto, kan dat flink pijn doen. Een natuurlijke respons is dan vloeken, checken wat er nodig is om de wond te verzorgen, dat doen, en doorgaan met leven. Je vertrouwt op het zelfhelend vermogen van je lichaam.
Als kind had ik een soort intuïtief weten dat we in essentie één zijn en niet afgescheiden. Ik vertrouwde op een welwillende, scheppende, onzichtbare bron van al het leven. De verhalen in de kerk zeiden me niets, maar ik had als het ware Jezus in mijn hartje.
