Het probleem met denken over problemen
Wat is een probleem? Een probleem is jouw interpretatie van iets dat voorligt als problematisch.
Stel dat je een been breekt. Dat is in zichzelf geen probleem. Het is gewoon wat het is. In jouw beleving kan het wel of niet als een probleem ervaren worden.
Denken op denken stapelen
Het wordt een probleem als je erover gaat piekeren. Waarom overkomt mij dit? Komt het wel weer goed? Ik heb het veel te druk om een gebroken been te hebben! Nu moeten mijn collega’s alles voor mij opvangen, en die hebben het ook al zo druk! En thuis gaat het nu ook allemaal in de soep lopen. En mijn huis is ook helemaal niet geschikt om een gebroken been te hebben met al die trappen. Hoe lang gaat het nog duren? Als ik maar niet alsnog geopereerd hoef te worden. Ik ben bang voor narcose! Maar wat zit ik me nou eigenlijk aan te stellen. Er zijn mensen met veel ergere aandoeningen, ik zou dankbaar moeten zijn in plaats van me zo te voelen…
Hoe meer je denkt, hoe ingewikkelder het allemaal lijkt te worden. En hoe echter en groter je probleem lijkt te zijn. Denken over denken construeert steeds complexere hersenspinsels, die voor steeds meer onrust zorgen.
Ondertussen doen het zelfhelende vermogen van je lichaam en de expertise van de artsen gewoon hun werk. En draait de wereld ook zonder jouw bemoeienis gewoon door.
Je gevoel is geen glazen bol
Stress en onrust zijn creaties van je denken. Ze zeggen niets over wat er zal gaan gebeuren. Ze vertellen je alleen wat je daarover gelooft.
De stress en onrust die je voelt kunnen overweldigend zijn. De sensaties in je lijf hebben zoveel zeggingskracht. Daarom is het moeilijk voor te stellen dat een emotie puur een interne, vluchtige aangelegenheid is. Een subjectieve, innerlijke beleving, die niets zegt over de toekomst.
Het lijkt juist alsof wat je voelt je wel iets vertelt over wat er gaat gebeuren. Meestal is dat geen rooskleurig toekomstbeeld. In werkelijkheid zegt je gevoel alleen maar iets over jouw persoonlijke interpretatie van wat voorligt.
Wel of geen vervorming
Een interpretatie is altijd een beperking. Een vervorming. In de ban van je interpretaties neem je vervormd waar. Je vat jezelf op als kwetsbaar, behoeftig ikje, afgescheiden van het geheel van het leven. Op zo’n moment ervaar je dat je iets mist, dat je gehecht bent aan een andere uitkomst, dat je bent afgescheiden van het geheel. Dan lijd je. Bijvoorbeeld aan je gebroken been.
Op andere momenten ervaar je overvloed, innerlijke rust, liefde. Ook al heb je bijvoorbeeld een gebroken been. Dan valt de vervorming van je persoonlijke gedachtensysteem weg. Je mist niets, je neemt het zoals het komt en beweegt mee als golf in de oceaan van het leven. Dan is er helderheid in plaats van vervorming. Je doet wat het moment van je vraagt om met je gebroken been te dealen. Je lichaam de tijd geven om te herstellen, hulp inschakelen, praktische zaken regelen.
Dankjewel, stress!
Hoe meer je tot je door laat dringen dat alles wat je denkt een interpretatie is, hoe makkelijker je je stress en onrust zal herkennen als wekker. Als iets helpends dat je laat weten dat je denken op denken aan het stapelen bent. Dat je in de ban verkeert van de verhalen die het denken zelf bedacht heeft over wat voorligt. Dan krijgt je geest de kans om weer op te klaren. Je ziet weer helder wat het hier-en-nu van je vraagt. Zonder de vervormingen van je hersenspinsels.