De tragiek van de slak
Ik bedacht me dat ik vroeger een tragische slak was. Niet dat ik mezelf als slijmerig zou bestempelen, maar ik had wel zo’n beetje dezelfde overlevingsstrategie als een slak. Want wat deed ik als ik bang was? Me terugtrekken in mijn denkbeeldige huisje.
Het is ook niet zo dat ik de hele tijd die slak was. Over het algemeen ben ik optimist en vrolijk gestemd. Maar er waren wel situaties waarin ik bangig of onzeker werd. Meestal waren dat situaties waarin ik opeens in het middelpunt van de belangstelling stond. Dan was mijn standaardreactie: terugtrekken.
In mijn schulp waande ik me minder kwetsbaar. Het was mijn veilige haven, de plek waar ik altijd op naartoe kon als het spannend werd. Ik ging me er niet echt fijner door voelen, maar kon er altijd op vertrouwen dat deze weg voor me open lag. Het bood schijnveiligheid.
Wat een slak over het hoofd ziet, is dat hij in zijn huisje juist enorm kwetsbaar is. Oké, hij is misschien beschermd tegen dieren die hem als een lekkere prooi beschouwen. Maar er hoeft maar één grote, lompe voet voorbij te komen, en hij is zo plat als een dubbeltje. Hij waant zich veilig, maar hij kan elk moment vertrapt worden. Want hij heeft zichzelf compleet vastgezet. Hij is niet langer verbonden met zijn omgeving, en kan daar dus ook niet adequaat op reageren.
Zo zette ik mijzelf ook vast als het spannend werd. Ik probeerde mijn onzekerheid te bestrijden door de verbinding te verbreken. Het tragische is dat mijn onzekerheid daardoor alleen maar toenam. Want ik voelde me op zulke momenten geïsoleerd, niet gezien, verkrampt. Verre van mijn natuurlijke, vrolijke, optimistische zelf.
Hoe is dat nu? Ben ik nooit meer onzeker? Natuurlijk wel. Alleen merk ik dat ik die slakkenstrategie niet meer nodig heb als dat gebeurt.
Als ik me nu onzeker voel, dan heb ik niet meer de aandrang om die onzekerheid te bestrijden. Ik verzet me niet meer tegen wat ik in dat moment ervaar. Ik laat het er gewoon zijn. Verder niets. Punt.
Want ik ben gaan zien dat ervaringen gewoon door je heen stromen, afwisselend fijne en vervelende. In een slechte bui verkramp je en ga je aan tunnelvisie leiden. Je vervalt in het ineffectieve gedrag van je favoriete overlevingsstrategie. Als je slechte bui voorbij is, kom je vanzelf weer in verbinding met je omgeving, je gezonde verstand en je creativiteit.
Iedere ervaring vervliegt vanzelf als je hem gewoon de ruimte geeft.
Het is zo simpel, zo eenvoudig. En tegelijk zo krachtig als je dit ziet. Want dan hoef je niet meer zo bang te zijn voor wat je voelt. Je schiet veel sneller weer uit je kramp als je de drang opgeeft om je gevoel te controleren. En dan ga je zien dat er allerlei andere wegen voor je openliggen. Dat je niet in je schulp hoeft te kruipen, maar in verbinding kunt blijven, ook als het spannend is.
Zien hoe dit systeem in jezelf werkt, is de sleutel tot een ontspannen, stressvrij, vervuld leven. En je hoef niet te zwoegen om dit inzicht te krijgen.