Mokken of rocken: wat doe jij met je frustratie en boosheid?
Die boosheid voelde ergens wel lekker. Ik kon mijn eigen gedrag er fijn mee rechtvaardigen. Ik was tenminste niet zo’n aanstellerige opschepper. Nee, mijn bescheidenheid maakte mij eigenlijk tot een heel nobel mens. Geen oppervlakkig gekonkel, maar gewoon zonder ophef doet wat er gedaan met worden. Als iedereen zijn werk zo deed, zou de wereld een betere plek zijn, vond ik.
Zo kon ik mezelf tot op zekere hoogte voor de gek houden. Tot op zekere hoogte, want tegelijkertijd voelde die frustratie helemaal niet lekker. Met mijn goeie gedrag viste ik vaak achter het net. Collega’s die hun werk lang niet zo goed deden als ik, kregen hogere beloningen. Werknemers die nog maar net kwamen kijken, kregen allerlei kansen die mij onthouden werden. Eigenlijk was ik gewoon heel verdrietig dat mijn talenten niet gezien werden.
Wat deed ik met die negatieve emoties?
Er in zwelgen. Mezelf aan de ene kant op de borst kloppen. Mezelf aan de andere kant minderwaardig voelen. Zelfmedelijden hebben.
Wat leverde mij dit op?
Meer frustratie en onzekerheid.
Tot ik het op een goede dag zat was. Er kwam een nieuwe collega. Echt zo’n innemend extravert type. Die werd binnen no time van alles gegund. Dure opleidingen, leuke projecten, het kon niet op. Rond die tijd kreeg ik weer eens te horen dat ik een opleiding niet mocht volgen, omdat die ‘te duur was’. Dat was voor mij de druppel. Mijn boosheid bereikte een climax. Ik vond het zó onrechtvaardig.
Voor het eerst zette die boosheid mij aan tot actie. Hij triggerde iets waardoor ik dacht: wacht even, Eline. Je kunt nou wel boos zijn dat die collega alle kansen krijgt, maar je kunt ook onderzoeken hoe dat komt. Wat doet hij dat effectief is en wat doe jij dat niet effectief is?
Ik besloot mijn oordelen los te laten en in plaats daarvan gewoon te gaan kijken. Mijn zintuigen open te zetten om het gedrag van die collega te bestuderen. En vervolgens te onderzoeken wat de effecten waren van dat gedrag. Zo objectief mogelijk, met als doel om ervan te leren.
Ik deed een belangrijke ontdekking. Wat ik die collega zag doen was: vertellen wat er in zijn hoofd omgaat. Zijn enthousiasme delen met de leidinggevende. Vertellen over wat hij gedaan heeft en wat het resultaat daarvan was.
Het effect daarvan was NIET dat die leidinggevende dacht: sjonge, wat zit hij weer bij mij te slijmen. Nee, die leidinggevende dacht: goh, blijkbaar kan hij dit goed en vindt hij dit leuk, ik moet hem vaker inzetten voor dit soort klussen.
Wat ik hiervan leerde, had een enorme impact. De schellen vielen me van de ogen. Ik realiseerde me dat ik me al die tijd als een hulpeloos slachtoffer had opgesteld.
Ja, als introvert heb je vette pech dat brutalen de halve wereld hebben. Dat zichtbaarheid en netwerken zo belangrijk zijn in onze maatschappij. Dat sluit inderdaad minder goed aan bij je natuurlijke voorkeursstijl. Daar mag je boos, gefrustreerd en verdrietig over zijn. Maar je kunt je ook afvragen: wat doe ik om tegenwicht te bieden? Wat doe ik om de toegevoegde waarde van mijn introverte kwaliteiten zichtbaar te maken? Hoe kan ik als introvert impact hebben? En wat kan ik daarin leren van extraverten?
Je kunt boos zijn omdat de wereld zo in elkaar zit als hij in elkaar zit. Maar je kunt ook je eigen aandeel in de situatie onder ogen zien. Als jij nooit deelt wat er in je hoofd omgaat, weten mensen niet wat jij wilt en kunt bijdragen. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om dat duidelijk te maken. Misschien vraagt dat dingen van je die je eng vindt. So what, groeien doet pijn, dat hoort erbij. Gebruik die frustratie om het beste uit je zelf te halen. Laat die extraverten zien wat zij van jou kunnen leren. Ga rocken in plaats van mokken!
Precies om deze reden houd ik andere introverten graag een spiegel voor. Niet omdat ik nou zo dol ben op confrontaties. Ik ben eerlijk gezegd nogal een softie. Geef mij maar harmonie;-). Waarom dan wel? Omdat ik wil dat er een eind komt aan dat geworstel met zichtbaarheid. Dat je je niet langer een slachtoffer voelt. Dat je voor je introverte talenten gaat staan. Jij word er niet gelukkiger van als je onzichtbaar blijft. En de wereld wordt er niet beter van.
Het is ook helemaal niet nodig om te blijven worstelen. Dat je een voorkeur hebt voor het een, betekent niet dat je het ander niet kunt of niet kunt leren. De frustratie en weerstand die je voelt, kun je ombuigen in zelfvertrouwen en plezier. Iedereen kan zichzelf aanleren om effectiever gedrag te vertonen op een manier die bij hem past. Ook als introvert kun je overtuigend zichtbaar maken wat je toegevoegde waarde is en floreren in een samenleving die steeds meer draait om netwerken.
En weet je waar ik echt heel goed in ben? In bemoedigen. Dat doe ik nog veel liever dan confronteren. Misschien is dat wel de kern van wat ik doe. Ik confronteer bemoedigend:-)! Omdat de wereld introverten nodig heeft die opstaan voor hun introverte kwaliteiten. Doe jij mee met mijn missie om introverte kwaliteiten tot bloei te brengen? Ga dan rocken in plaats van mokken!
Meer weten over hoe ik je kan bemoedigen? Download van gratis e-book Overtuigend profileren voor introverten in 5 stappen!