Waarom ik extraverten voor geen goud wil missen
Laatst was ik bij een concert van Ron Sexsmith. Deze Canadese singer-songwriter maakt al twintig jaar folk-achtige popliedjes, waarmee hij veel waardering oogst bij zijn collega-artiesten. Hij mag bijvoorbeeld Elvis Costello en Paul McCartney tot zijn fans rekenen. Tot zijn verdriet weet het grote publiek hem echter niet te vinden. In al die jaren heeft hij nog nooit een echte hit gescoord. Terwijl ik naar zijn optreden stond te kijken, kwamen er twee dingen in mij op die met introversie te maken hebben.
Ten eerste bedacht ik me dat Ron Sexsmith op een bepaalde manier symbool staat voor het lot van veel introverten. Ik ken de beste man natuurlijk niet persoonlijk, maar ik schat hem redelijk introvert in. Hij is bepaald geen podiumbeest en liet zich op een gegeven moment ontvallen dat hij niets liever doet dan in z’n eentje thuis met een glas wijn plaatjes draaien. Klinkt behoorlijk introvert, niet? Maar daar gaat het me bij dit punt eigenlijk niet eens om.
Net als ieder mens, verlangen introverten naar erkenning. Maar net als bij Ron Sexsmith het geval is, worden hun kwaliteiten vaak niet gezien. Meestal krijgen ze pas waardering als mensen hen beter leren kennen of een tijdje intensief met hen samenwerken. Dan pas lukt het ze te laten zien wat ze waard zijn en worden hun kwaliteiten erkend. Ongeveer zoals de muziek van Ron Sexsmith alleen door de echte kenners op waarde geschat wordt. En net als Ron, worden introverten daar bij tijd en wijle gefrustreerd en verdrietig van.
Het tweede wat ik me bedacht was: wat zou de wereld saai zijn zonder extraverten! Zoals ik al schreef, is Ron zelf een nogal ingetogen type. Hij praat niet veel tussen de liedjes door, op hier en daar een droogkomische opmerking na. Daar is natuurlijk niets mis mee, zeker niet aangezien zijn liedjes mooi zijn en zijn stem fijn in het gehoor ligt. De ingetogen sfeer werd echter nog versterkt door de band die hem begeleidde.
Want werkelijk, het ene bandlid leek nog introverter dan het andere! De gitarist heeft tijdens het hele concert zijn ogen niet open gedaan, de drummer leek volledig op te gaan in zijn eigen spel en de bassist heeft überhaupt niet bewogen (vergis ik me of zijn bassisten opvallend vaak introvert?). De enige aan wie je nog een beetje kon zien dat hij het leuk vond om op het podium te staan, was de toetsenist.
Begrijp me niet verkeerd, ik vond het een goed optreden en heb me zeker vermaakt. Maar toch miste ik iets. Gaandeweg het optreden begon me te dagen wat er voor mij aan ontbrak. Ik realiseerde me dat ik het heel leuk vind als mensen duidelijk lol hebben in wat ze doen. Als ze hun enthousiasme met mij delen. Daar word ik namelijk zelf ook vrolijk van. En toen besefte ik ook dat ik die energie enorm waardeer in de extraverte mensen die ik ken. Toegegeven, ik vind het soms heel lastig dat zij zo makkelijk ruimte voor zichzelf opeisen. En dat ze daarmee zo moeiteloos weten te scoren. Hun aanstekelijke enthousiasme zou ik echter voor geen goud willen missen!