Introverten zijn niet zielig en we hebben allemáál scherpe randjes!
De laatste jaren zit er best beweging in de emancipatie van de introvert, maar we zijn er helaas nog lang niet. Nog steeds worden we geconfronteerd met een eenzijdige blik op de introverte medemens. Bijvoorbeeld in een artikel dat ik tegenkwam over een onderzoek naar het verband tussen persoonlijkheid en gezondheid.
Dit artikel bevat op zich best interessante informatie. Het probleem is dat het volledig vanuit een extravert perspectief is geschreven. Neem de opmerking: ‘Je kunt van een introvert nooit een extravert maken, hoogstens de scherpe randjes eraf halen.’ Even verderop volgt de tip: Ben je extravert, probeer je dan niet te ergeren aan introverte personen. Kijk naar waar een introvert persoon goed in is: hard werken, zich concentreren en eerst denken in plaats van meteen doen. En dan komt nog het advies aan introverte personen om zichzelf te accepteren.
Dit zijn allemaal prima adviezen. Het klopt dat je je persoonlijkheid niet radicaal kunt veranderen. Het is inderdaad zinvol om je richten op de kwaliteiten van personen aan wiens gedrag je je ergert. En al helemaal om jezelf te accepteren.
Maar dat kun je net zo goed omdraaien!
Je kunt van een extravert nooit een introvert maken, hoogstens de scherpe randjes eraf halen (denk aan: lawaaierig, onbesuisd, babbelziek). Ben je introvert, probeer je dan niet te ergeren aan dit soort gedrag van extraverte personen. Kijk naar de sterke punten van een extravert persoon: energiek, gezellig, welbespraakt. Ben je extravert, accepteer dan de scherpe randjes van je persoonlijkheid.
Hallo mensen, introverten zijn niet zielig en we hebben allemáál scherpe randjes!
Het idee dat introverten zielig zijn, is hardnekkig. Het komt tot uiting in goedbedoelde opmerkingen als: ‘Wat leuk dat je trainingen geeft voor introverten, Eline. Introverte mensen hebben ook heus wel goede eigenschappen, hoor!’
Natuurlijk hebben introverten goede eigenschappen. En daarnaast ook minder goede. Het zijn net mensen! We hebben allemaal scherpe randjes. Die zijn namelijk de keerzijde van waar we goed in zijn.
Binnenwereld geeft voldoening
Het brein van introverten geeft er de voorkeur aan om te broeden op nieuw prikkels en informatie. Hun focus ligt intern. Ze kunnen uitstekend alleen zijn met hun eigen gedachten, want hun binnenwereld geeft ze veel voldoeding. Ze voelen daardoor minder motivatie om een stempel te drukken op hun omgeving. Deze voorkeur om te ‘’broeden’’ verklaart ook waarom introverten inderdaad goed zijn in hard werken, zich concentreren en eerst denken in plaats van meteen doen!
Vanuit een extravert perspectief bekeken, lijkt het alsof een introvert zich door zijn interne focus afkeert van de buitenwereld. Wie met deze bril op kijkt, gaat voorbij aan het gegeven dat die beweging ook ergens naar toe gaat. Namelijk naar het gebied waar de introvert het meeste belang aan hecht en dat voor hem een bron van voldoening is. Voor een introvert is het goed toeven in zijn binnenwereld en daarom is het logisch dat hij niet vanzelf gemotiveerd is om naar buiten te treden.
Natuurlijk brengt dit ook scherpe randjes met zich mee. Het kan leiden tot ontoegankelijk, gesloten en passief gedrag. Soms is het verstandig om als introvert je focus van binnen naar buiten verleggen en daarbij effectief communicatiegedrag te vertonen.
En andersom geldt hetzelfde. Als extravert is het verstandig om af en toe de blik naar binnen te richten om je effectiviteit te vergroten. Om anderen de ruimte te geven, te luisteren en je te bezinnen voordat je actie onderneemt.
Lang leve diversiteit!
Je kunt introverten en extraverten niet in hun tegendeel veranderen. Maar waarom zouden we dat überhaupt moeten willen?! Dan worden we allemaal karakterloze klonen en wie zit daar nou op te wachten? Laten we dus alsjeblieft ophouden met introverten zielig te vinden en beginnen met van elkaar te leren!