Nooit meer eenzaam te midden van de menigte

Daar zat ze. Alleen in een hoekje van de congreszaal. Met haar lunchbordje op schoot. Om haar heen stonden groepjes vreemden met elkaar te kletsen alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld was. Ze keek ernaar en voelde een stil, oud verdriet in zich opwellen.

Verdriet omdat ze zich weer eens eenzaam voelde te midden van de menigte. Omdat ze niet in staat was om op een natuurlijke manier contact kan maken met vreemden. Niet begreep waarom anderen dat zo makkelijk afging. Waarom ze niet gewoon kon opgaan in het moment. Ze voelde zich geïsoleerd en opgesloten in zichzelf.

Deze keer hoefde ze echter geen initiatief te nemen. Een andere congresbezoeker merkte haar op en reikte naar haar uit. Kwam naast haar zitten en vroeg hoe zij het congres tot nu vond. Spontaan antwoordde ze dat ze zich niet zo fijn voelde op dit moment. Een paar stille tranen rolden over haar wangen. Had ze toch contact gemaakt:-)¦

Ik was ook op dat congres. Ik was ook in een hoekje gaan zitten om in alle rust mijn broodje op te eten en even tot mezelf te komen. Daarna had ik een paar praatjes gemaakt hier en daar. Zo kwam ik ook met haar in gesprek. Haar tranen waren nog niet helemaal opgedroogd toen ik naast haar kwam zitten en mijn hart ging naar haar uit. Ik zag haar worsteling en herkende mijn vroegere zelf.

Want ik weet zo goed hoe het voelt. Hoe naar het is om zo afgesneden te zijn van je ontspannen, leuke zelf en van je omgeving. Om je zo onmachtig te voelen om contact te maken. Hoe het op zo’n moment opeens lijkt alsof je dat nooit gekund hebt en nooit zult kunnen.

Tegelijk voelde ik een intense dankbaarheid in me opkomen. Blijdschap omdat ik mezelf van deze worsteling bevrijd heb. Omdat ik dat nare gevoel eigenlijk nooit meer heb.

Ik heb geleerd dat ik overal en in alle situaties mijn ontspannen zelf kan zijn. Ook op netwerkcongressen, feestjes, bedrijfsuitjes, buurtbarbecues of op het schoolplein. 

Als ik me afzijdig houd in zo’n situatie, roept dat geen spanning of zelfverwijt meer op. Dan ben ik gewoon fijn aan het observeren of een beetje aan het sudderen.

Als ik wel contact maak, hoef ik mijn hersens niet meer te kraken om iets te verzinnen wat ik kan zeggen. Dan stel ik me gewoon open voor de ander en dan komen de woorden vanzelf.

En als ik me toch nog eens afgesloten voel, dan weet ik dat het maar een ervaring in het moment is. Dat dit niets zegt over mijn vermogen om mijn ontspannen zelf te zijn op een ander moment.